Chelsea
Manning-i buraxdılar. Halbuki əməlində cinayət tərkibi var idi. Özü də ağır
maddə idi – casusluq. Dövlət və hərbi sirləri faş eləmişdi. Onun və bir neçə
digər qəhrəmanın sayəsində biz Wikileaks kimi tanıdığımız çoxlu məlumatla tanış
olmaq imkanı əldə etdik. Öz idarəedicilərimiz daxil olmaqla dünyanın bir çox
dövlətlərini idarə edənlərin, yumşaq desək, nə qədər qəddar, qeyri-demokratik hərəkətlər
etdiyinin şahidi olduq. Obama da hakimiyyətinin bitməsinə az qalmış Manning-i əfv
elədi.
Manning
formal olaraq cinayət törətsə də, onun bəşəriyyətə verdiyi xeyir ABŞ dövlətinə
vurduğu zərərdən çox hesab edildi. Belə bir ifadənin yazıldığı akt olmadı, amma
Chelsea-nin azadlığını arzulamış hər kəs, o cümlədən Obama belə hesab etdi yəqin.
Bir də heç
bir cinayət törətmədən həbsdə olanlar var. Amnesty İnternational onlara haqlı
olaraq vicdan məhbusu deyir. Vicdanlı olmağın cinayət sayıldığı ölkələrdə
vicdanlı adamlara təzyiq edirlər. O gün Human Rights Watch-un Cənubi Qafqaz üzrə
insan hüquqları eksperti Giorgi Gogia İlkin Rüstəmzadə barədə yazmışdı ki, “Etmədiyin
cinayətə görə 4 il içəridə qalmaq çoxdur.” Absurddur. Amma düzgün təsvirdir,
çünki absurdu təsvir edir.
Yeri gəlmişkən,
öz balaca aləmimizdə Azərbaycan ictimaiyyəti saydığımız, bu yazını və bənzər
digər yazıları oxuyan bir neçə min insanın xeylisi artıq İlkini tanımır. Yaxşı
ki, gənclər qoşulur, 4 il əvvəlki hadisələr zamanı uşaq olanlar da fikirlərini
ifadə edir, oxuyur, mövqe qoyurlar. Amma heyf ki, xeylisi öz qəhrəmanlarını
tanımırlar. Tanışdırım.
İlkin Rüstəmzadə
tutularkən, İqtisad Universitetinin 4-cü kursunda oxumuş bir gəncdir. 25 yaşı
bu il olacaq. 2013-cü ildə müxtəlif gənclər təşkilatlarının liderlərinə
ayrı-ayrı, toplu halda yaxınlaşaraq, içi yana-yana “bu əsgər ölümlərinə bir
etiraz etməliyik” deyirdi. Müraciət etdiyi gənclər də onu dinləyir, başlarını
bulayır, bunun çətin olduğunu, hazırlaşmaq lazım olduğunu deyirdilər. Əslində
zınqrovu kimsə pişiyin boynuna asmalı idi. Bunu həmişəki kimi hansısa təşkilat
etsə idi, effekti elə əvvəlki aksiyalardakı kimi ola bilərdi. Çətin qərar idi,
amma İlkin hamını bu qərarı vermək əziyyətindən xilas etdi.
Özü
facebook-da “event” yaratdı, gənclər təşkilatları da onu dəstəkləməli oldular.
Ardınca dinc, polisin də, əsasən, dinc davrandığı mitinq oldu. Fəvvarələr
meydanında – 3000 nəfərlik. İştirakçıların əksəriyyəti ictimai sektora
aidiyyatı olmayan adamlar idi. Sevinirdik, qürurlanırdıq, İlkinsə dayanmaq
fikrində deyildi, çünki missiyasının “like” yığmaq, qürurlanmaq olmadığını
bilirdi. Ayyarım sonra yenə “event” yaratdı... Ardını 7 mart həbslərindən, 10
mart mitinqlərindən oxuyun.
Səkkizimizi
tutdular, amma yeddimizi buraxdılar. İlkin hələ də həbsdədir. Heç nəyə də
razılaşmır – kiməsə işləməyə, harasa qol çəkməyə. Onu qurban kimi təqdim edib
gözünüzdə qaldırmaq istəmirəm. O, sadəcə savadlı, vicdanlı, saf və cəsarətli gəncdir.
Vəssalam. Bu xüsusiyyətlərin bir yerdə olduğu adamı azadlığa buraxmamaqları özləri
üçün məntiqli olsa da, onun həbsinin davam etməsinin məntiq çərçivəsində baş
verdiyini düşünmürəm. Səbəbi bilmirəm. Onu bilirəm ki, İlkin azadlığa layiqdir,
çoxdan, həmişədən layiqdir. Onu həbsdə saxlamağın heç nəyə heç bir faydası
yoxdur.
İstər
Chelsea kimi cinayət törətsin, istər İlkin kimi heç bir cinayət törətməsin, öz
proqressiv ideyası uğrunda cəsarətli hərəkətlər etmiş adamlar hörmətə və
azadlığa layiqdirlər. İndi əlimizdə olan azadlıq birbaşa onların əsəri olmaya
bilər (əksər hallarda deyil), amma biz yenə də bizim azadlığımız uğrunda illərini
qurban verən insanlara minnətdar olmalıyıq. Bir neçə gün qabaq İlkinin həbsdə
5-ci ili başladı və Penitensiar Xİdmətin xəstəxanasına yerləşdirildi. O, əsgərlərimizi
cəsarəti hesabına qoruya biləcəyini düşünmüş və buna görə 8 illiyinə azadlıqdan
məhrum edilmiş qəhrəmanımızdır.
Comments
Post a Comment